به این فکر می کنی که نه به خاطر عشق، بلکه به خاطر ترس وحشتناک از خالی بودن آپارتمان و غروب های تنهایی کنار هم می مانی.
به گزارش خبرنگار HERE NEWS، این ترس تبدیل به یک زندانبان نامرئی می شود که شما را در قفسی از روابط نگه می دارد، جایی که برای مدت طولانی هیچ شادی و پیشرفتی در آن وجود نداشته است.
روانشناسان این تناقض را به نیاز اساسی ما به تعلق و به رسمیت شناختن نسبت می دهند که گاهی حتی از میل به خوشبختی هم بیشتر است. مغز تنهایی را به عنوان مرگ اجتماعی درک می کند و همان بخش هایی را فعال می کند که به تهدید فیزیکی پاسخ می دهند.
عکس: Pixabay
ما حاضریم بی تفاوتی، ملال و حتی تحقیر را تحمل کنیم، فقط برای اینکه با شبح اخراج از نظام زوجین مواجه نشویم. با گذشت زمان ، چنین اتحادیه ای به تئاتر پوچ تبدیل می شود ، جایی که هر دو شریک نقش افراد شاد را بازی می کنند ، اما در پشت صحنه در سکوت رنج می برند.
آنها سالگرد جشن می گیرند، به قرار ملاقات می روند و صبح می بوسند، اما این تشریفات مانند حرکات عروسک های خیمه شب بازی است و فاقد محتوای درونی است. یک خانواده درمانگر از ولادی وستوک چنین زوج هایی را با رگ های ارتباطی مقایسه می کند، جایی که ترس به جای عشق در جریان است.
شما می توانید این دایره را بشکنید فقط با درک اینکه تنهایی یک جمله نیست، بلکه فضایی برای ملاقات با خودتان است. سعی کنید بدترین سناریوی زندگی را بدون شریک زندگی تصور کنید – و خواهید فهمید که بیشتر ترس ها دور از ذهن هستند.توانایی شاد بودن در تنهایی با خود، خودخواهی نیست، بلکه شرط لازم برای ایجاد روابط سالم در آینده است.
همچنین بخوانید
- چرا در ازدواج به پول خود نیاز دارید: استقلال مالی به عنوان پایه ای برای برابری
- چگونه روال به دشمن صمیمیت تبدیل می شود: هنر حفظ تازگی
