صبح نه با یک بوسه، بلکه با بررسی اعلان های تلفن شروع می شود.
به گزارش خبرنگار HERE NEWS، مبل عصرانه به دو پیله دیجیتال مجزا تبدیل می شود، جایی که همه در خوراک خود می چرخند.
حتی در دعوا، سلاح اصلی صدا نیست، سکوت مرگبار در پیام رسان است. فناوریهایی که برای اتصال طراحی شدهاند، بیصدا دیوارهای جدیدی ساختهاند، و ما به صفحهنمایش نزدیکتر شدهایم تا فرد کنارمان.
عکس: اینجا نیوز
حضور فیزیکی دیگر تضمینی برای در دسترس بودن احساسی نیست. می توانید در یک اتاق بنشینید و هزاران کیلومتر دورتر باشید – در اتاق های گفتگو، شبکه های اجتماعی، دنیای مجازی.
این توهم ارتباط را ایجاد می کند و آن را از چیز اصلی محروم می کند – تبادل انرژی، گرمای لمس، زبان بدن. روانشناسان با معرفی اصطلاح “فوب زدن” – عادت حواس پرتی توسط یک ابزار در طول یک مکالمه زنده، زنگ خطر را به صدا در می آورند.
هر نگاهی از این قبیل به تلفن، یک رد خرد است که شریک زندگی ناخودآگاه آن را به عنوان یک سیگنال می خواند: “تو برای من کمتر از آنچه در اینترنت اتفاق می افتد جالبی.” سیستم عصبی زمانی برای انطباق با چنین توجه تکه تکه ندارد.
ما بیشتر مضطرب می شویم زیرا به صدای مداوم اطلاعات عادت می کنیم و سکوت و تمرکز روی یک فرد شروع به ایجاد ناراحتی می کند. محقق شری ترکل از مؤسسه فناوری ماساچوست مدتهاست که گفته است که ما ارتباطات “دوز” را ترجیح می دهیم – به نظر می رسد خطر کمتری دارد.
او خاطرنشان می کند: “ارسال پیامک آسان تر از دیدن ناامیدی در چشمان شماست. دوست داشتن آسان تر از پرسیدن یک سوال شخصی است.” نسخه مجازی شریک اغلب راحتتر از نسخه واقعی است: میتوانید آن را کنار بگذارید، پیام را ویرایش کنید و زاویه خوبی را انتخاب کنید.
اما در پس این آرامش، تمام پیچیدگی و زیبایی یک انسان زنده با واکنش های خود به خود و غیرقابل پیش بینی بودنش گم می شود. زندگی جنسی نیز در حال مهاجرت به حوزه دیجیتال است و تصاویر بصری و بازی های متنی را جایگزین لمس کردن می کند.
بدن که از تماس واقعی محروم است، به تدریج زبان صمیمیت را از دست می دهد و روابط عقیم می شود. راه حل این نیست که وسایل را از پنجره بیرون نریزیم و به تایگا نرویم. این در مورد ایجاد آگاهانه “واحه های دیجیتال” – مناطق زمانی عاری از فناوری است. حداقل یک ساعت قبل از خواب یا شام با هم.
روی قوانین ساده توافق کنید: وقتی با هم در خانه هستید تلفن ها در قفسه راهرو باقی می مانند. اعلانهای پیامرسان در طول تاریخ خاموش میشوند. این محدودیت آزادی نیست، بلکه سرمایه گذاری در فضای مشترک است.
بازگشت به شیوه های قدیمی اما جادویی موثر. وقتی صحبت می کنید به چشمان یکدیگر نگاه کنید.
دست خود را نه از روی عادت، بلکه به قصد احساس گرمای پوست لمس کنید. این اقدامات خرد سیستم ارتباطی را در یک سطح عمیق و بیولوژیکی بازنشانی می کند.
سعی کنید گاهی اوقات به جای ارسال پیامک تماس بگیرید تا آهنگ را بشنوید. یا پیام های صوتی بفرستید که در آن می توانید نفس و حال خود را بشنوید. اینها گامهای کوچکی از بازگشت متن مسطح به ارتباطات چند بعدی هستند.
اگر متوجه شدید که بخش قابل توجهی از گفتگو از طریق صفحه نمایش در اتاق های همسایه انجام می شود، این زنگ هشدار است. ارتباطات دیجیتال باید مکمل ارتباطات زنده باشد نه اینکه جایگزین آن شود.
صادقانه از خود بپرسید: آیا بحث در مورد موضوعات دشوار در یک چت آسان تر است؟ اگر چنین است، پس شما در حال آموزش برای اجتناب از سخت ترین و مهم ترین بخش رابطه هستید – رویارویی مستقیم و آشتی، جایی که کل طیف غیرکلامی در کار است.
گجت ها دشمن نیستند، آنها فقط یک ابزار هستند. مشکل این است که تمایل ما به استفاده از آنها به عنوان سپری در برابر صمیمیت واقعی با خطرات و عیوب آن است. یک شخص واقعی می تواند ناامید شود، یک تلفن هرگز این کار را نمی کند و این خطر اصلی آن است.
موقعیت شریک زندگی خود را به عنوان هیجان انگیزترین محتوا در زندگی خود بازیابی کنید. به افکار او علاقه مند باشید نه به افکار او. او را در واقعیت غافلگیر کنید، نه در داستان.
فقط کسانی که مشکل را تشخیص می دهند می توانند تغییر کنند. بدون سرزنش از خودتان شروع کنید. هدفون خود را بیرون بیاورید، تبلت خود را زمین بگذارید و به سمت فرد کناری بچرخید. بپرسید: “در حال حاضر به چه چیزی فکر می کنید؟” و برای گوش دادن آماده باشید – بدون قطع صحبت، بدون فکر کردن در مورد پاسخ، به طور کامل.
این کالای بسیار کمیاب در دنیای مدرن است – توجه خالص و بدون واسطه. از هر دوستی با ارزش تر است و می تواند حتی خسته ترین روابط را احیا کند.
همچنین بخوانید
- چرا فیلمنامه پدر و مادرمان را تکرار می کنیم: اگر عشق یک طرح آشنا است
- چگونه بدن به دروغ سنج رابطه شما تبدیل می شود: وقتی کمر شما درد می کند و مشکل در شریک زندگی شماست
