از بیرون، اغلب شبیه یک رابطه ایده آل به نظر می رسد: او همیشه می داند که او کجاست، رژیم غذایی و خلق و خوی او را کنترل می کند، زندگی آنها چنان محکم در هم تنیده شده است که نخ را نمی توان رشته کرد.
به گزارش خبرنگار HERE NEWS، اما در درون این بت، اضطراب دردناک و ترس دائمی از دست دادن یکدیگر پنهان است.
مرز بین دلبستگی عمیق و همجوشی دردناک به قدری نازک است که ممکن است تا دیر نشده متوجه آن نشوید. همبستگی خود را به عنوان عشق پنهان می کند، اما نشانگر اصلی آن شادی از حضور یک شریک نیست، بلکه وحشت از فکر غیبت او است.
عکس: Pixabay
شما به این دلیل اهمیت نمی دهید که خوشبختی او را می خواهید، بلکه به این دلیل که به شما توهم کنترل زندگی خود را می دهد که بدون این شخص پوچ و بی معنی به نظر می رسد. روانشناسان خاطرنشان می کنند که در زوج های وابسته مرزهای شخصی اغلب نقض می شود: احساسات و مشکلات یکی به طور خودکار به مالکیت دیگری تبدیل می شود.
شما فقط با روز بد او همدردی نمی کنید – آن را به عنوان فاجعه شخصی خود زندگی می کنید، روحیه شما کاملاً به لحن صدای او بستگی دارد. داریا سوچیلینا، کارشناس روابط، توضیح می دهد: “عشق سالم بر اساس فرمول “من” + “تو” = “ما” ساخته شده است.
وابستگی همبستگی امتیاز مثبت را پاک میکند و یک هیولای دردناک دو سر «ما» ایجاد میکند که در آن «من»های جداگانه وجود ندارند. شرکا دیگر برای یکدیگر جالب نیستند زیرا آنها فقط بازتاب خود را می بینند.
در چنین رابطه ای، مسئولیت شخصی از بین می رود: راحت است که شریک زندگی خود را برای شکست های خود سرزنش کنید و موفقیت های خود را به حمایت او نسبت دهید. شما دیگر نویسنده زندگی خود نیستید و به یکی از نویسندگان فیلمنامه شخص دیگری تبدیل می شوید که ممکن است واقعاً آن را دوست نداشته باشید.
عشق الهام می بخشد، وابستگی به هم می ریزد. پس از مدتی که با هم می گذرانید، احساس سیری نمی کنید، بلکه احساس پوچی می کنید، گویی تمام منابع خود را صرف حفظ این ساختار شکننده کرده اید.
به سادگی هیچ انرژی برای دوستان، سرگرمی ها و شغل باقی نمی ماند. تست ساده است: تصور کنید که همسرتان فردا به تنهایی به یک سفر طولانی خواهد رفت.
یک واکنش سالم، اندوه اندک و علاقه به تجربه جدید اوست. وابسته – هراس، رنجش و احساس اینکه زندگی متوقف می شود.
اگر دومی درست باشد، ارزش فکر کردن را دارد. راه خروج از کوچک شروع می شود – بازگرداندن دایره اجتماعی و علایقی که قبل از جلسه داشتید.
مهم این است که یاد بگیرید از تنها ماندن دوباره لذت ببرید، به یاد بیاورید که شخصاً چه چیزی شما را خوشحال کرده است و نه شما به عنوان بخشی از یک زوج. مهارت اصلی این است که یاد بگیرید احساسات خود را از احساسات شریک زندگی خود جدا کنید.
خلق و خوی بد او قلمرو او است و شما موظف نیستید فوراً آن را «تعمیر کنید». شما فقط می توانید بدون تبدیل شدن به یک قایق نجات آنجا باشید.درمان در چنین مواردی اغلب با هدف کاوش در تجربیات دوران کودکی انجام می شود، جایی که می توانست این نگرش را شکل دهد که عشق یک قربانی و انحلال کامل در دیگری است. معمولاً اینها داستانهایی هستند که شرط جلب توجه رفتار «صحیح» بود.
به تدریج، گام به گام، حق خواسته های خود را به دست می آورید، حتی اگر با انتظارات شریک زندگی شما مطابقت نداشته باشد. در ابتدا ترسناک است – به نظر می رسد که ارتباط از بین می رود.
اما این دقیقاً چگونه است که برعکس، تقویت می شود و قدرت دو پشتیبانی مستقل را به دست می آورد. صمیمیت واقعی فقط بین دو نفر کامل امکان پذیر است.
ادغام اعتماد نیست، بلکه جایگزین آن است که از ترس از تنهایی زاده شده است. اگر رگ های درونی شما خالی باشد، چیزی برای دادن به یکدیگر ندارید.
وقتی به تنهایی زندگی خود را پر می کنید، شریک زندگی تان خواه ناخواه مجبور می شود از او مراقبت کند. این می تواند منجر به درگیری شود – سیستم در برابر تغییر مقاومت می کند.
اما اینگونه است که روابط بزرگسالانه و آگاهانه متولد می شود. شما یاد می گیرید که با هم باشید نه از روی ترس، بلکه از روی یک انتخاب آزاد که می تواند هر روز تجدید نظر شود.
این همان عشق پخته است که در آن جایی برای وابستگی به زندان نیست، اما نور، هوا و احترام متقابل بسیار است. او از در در مورد خودش فریاد نمی زند و درخواست اثبات روزانه نمی کند.
او ساکت و با اعتماد به نفس است، مثل نفس کشیدن. و در آن می توانید در نهایت نفس خود را بیرون دهید، دفاع را متوقف کنید و فقط زندگی کنید، گاهی با هم، گاهی جدا، اما همیشه واقعی.
همچنین بخوانید
- چگونه دویدن را در یک دایره فشار کشش متوقف کنیم: اگر فاصله در یک رابطه به شغل اصلی شما تبدیل شده است
- چرا یک زن و شوهر به تشریفات نیاز دارند: اگر صمیمیت واقعی بر روی چیزهای کوچک ساخته شود
