در شبکههای اجتماعی زوجهای ایدهآل با سفرهای ایدهآل وجود دارند، شوهر یکی از دوستانش غافلگیرکنندهای باورنکردنی به او داد، و یکی از همکارانش به خود میبالد که چگونه همسرش از تمام تلاشهای او حمایت میکند.
و اکنون شما با حسرت و این فکر به شخص بسیار خوب خود نگاه می کنید: “اما دیگران …” گزارش خبرنگار HERE NEWS.
این عادت مقایسه، مانند یک ویروس، بی سر و صدا سپاسگزاری را از بین می برد و منحصر به فرد بودن رابطه شما را از بین می برد، و یک ارتباط زنده را به مسابقه ای ابدی برای یک استاندارد شبح مانند تبدیل می کند. مقایسه نادر است
عکس: Pixabay
ما همیشه یک شریک زندگی واقعی را با تمام مشکلات و بوی بد صبحگاهی اش با تصویری ایده آل و فیلتر شده از یک «غریبه» مقایسه می کنیم. ما نوک کوه یخ رفاه دیگران را می بینیم، بدون اینکه به بخش زیر آب نزاع، سازش و زندگی روزمره خسته کننده توجه کنیم.
ذهن ما ما را فریب می دهد تا باور کنیم جایی عشق آسان و بدون درگیری وجود دارد، فقط از کنار آن گذشت. در پس این اغلب نارضایتی نه از شریک زندگی، بلکه از زندگی خود وجود دارد.
عکس شخص دیگری به صفحه ای مناسب برای نمایش امیدها و جاه طلبی های محقق نشده ما تبدیل می شود. به جای پرداختن به اهداف خود، ادعاهایی را به شریک زندگی خود می کنیم: آنها می گویند، اگر شما متفاوت بودید، زندگی من متفاوت از زندگی آنها می شد.
متخصص پویایی خانواده کارینا میخیوا خاطرنشان می کند: “مقایسه مداوم نوعی خرابکاری عاطفی است. شما ناخودآگاه به دنبال شواهدی هستید که در انتخاب خود اشتباه کرده اید تا از مسئولیت کار بر روی رابطه خلاص شوید.
رویاپردازی درباره یک «شاهزاده» اسطوره ای بسیار ساده تر از این است که روز به روز با یک فرد واقعی گفتگو کنید. وقتی مقایسه می کنید، دقیقاً شریک زندگی خود را نمی بینید.
ویژگی های منحصر به فرد او، خنده های خاص او، روش خاص مراقبت او – همه اینها در مه استانداردهای عمومی ناپدید می شوند. شما او را دوست ندارید، بلکه یک “عملکرد شریک” انتزاعی را دوست دارید و هر کسی که به نظر شما آن را بهتر انجام دهد، به طور خودکار به یک تهدید تبدیل می شود.
شما می توانید این دور باطل را تنها با تغییر مسیر آگاهانه تمرکز خود بشکنید. به جای اینکه بپرسید “چرا بدتر است؟” از خود بپرسید: «چه چیزی در مورد او ارزشمند است؟
او چه چیزی به من می دهد که هیچ کس به من نمی دهد؟ این یک تمرین سپاسگزاری است که شما را از دنیای توهم به واقعیت بازمی گرداند. سعی کنید یک هفته نمرات خود را رها کنید.
فقط به شریک زندگی خود به عنوان یک پدیده طبیعی نگاه کنید، بدون اینکه به او امتیاز بدهید. توجه نکنید که “او دوباره جوراب هایش را پراکنده کرد”، بلکه “چقدر جالب وقتی کتاب می خواند خرخر می کند.” این عدسی را از بحرانی به شناختی تغییر می دهد.
صحبت آشکار در مورد احساس نارضایتی نیز می تواند کمک کننده باشد. نه در قالب سرزنش (“اینجا پتیا دارد ماشا را به پاریس می برد!”)، بلکه به عنوان اعتراف به ضعف او: “می دانید، گاهی اوقات به نظرم می رسد که همه چیز برای دیگران بهتر است، و سپس من شروع به عصبانیت از شما و زندگی خود می کنم. اما من این را نمی خواهم، بیایید به این فکر کنیم که شخصاً چه کمبودی داریم؟” صادقانه و سازنده است.
اغلب پس از چنین گفتگویی معلوم می شود که چیزی که شما کمبود دارید یک شریک جدید نیست، بلکه برداشت های جدید با هم، توجه بیشتر یا عاشقانه فراموش شده است. شما شروع به بهبود آنچه هست، می کنید، به جای اشتیاق برای یک ایده آل وجود ندارد.
وقتی مقایسه را متوقف می کنید، یک اتفاق شگفت انگیز رخ می دهد: دوباره عاشق می شوید. شما شروع به توجه به جزئیات کوچک و بی تکلفی می کنید که جوهر داستان شما را با هم تشکیل می دهند – ظرف امضای او، شوخی احمقانه رایج شما، نحوه تنظیم عینک خود.
شما میدانید که رابطه شما منحصر به فرد است، بر خلاف هر موجود دیگری با سرعت رشد، بیماریها و پیروزیهای خاص خود. مقایسه آن با دیگران بی معنی است، زیرا استانداردها به سادگی وجود ندارند.
تنها میل مشترک شما برای سالم و شاد کردن این بدن وجود دارد. و این آرزو فقط در اینجا و اکنون، در فضای بین شما دو نفر زندگی می کند، و نه در فیدهای پیمایشی و اتاق نشیمن دیگران.
و هنگامی که در نهایت شبح های «زندگی بهتر» را رها کردید، زمان حال در نهایت با تمام رنگ های پیچیده، ناقص و در نتیجه بی نهایت ارزشمندش شکوفا می شود.
همچنین بخوانید
- چرا غم و اندوه شما مال ما نمی شود: وقتی از دست دادن زوج ها را از هم جدا می کند تا اینکه آنها را متحد کند
- چرا باید به دنبال یک دشمن مشترک باشید: اگر بحران در روابط به نقطه رشد تبدیل شده است
