در عصر تمرینات تناوبی با شدت بالا و دوی ماراتن، پیاده روی ساده قدیمی به نظر می رسد و به اندازه کافی مؤثر نیست.
به گزارش خبرنگار HERE NEWS، اغلب به عنوان یک فعالیت برای مادربزرگ ها در پارک در نظر گرفته می شود، اما نه برای یک فرد جدی که تصمیم به تغییر بدن خود دارد.
با این حال، علم به دفاع از این جنبش بنیادی میآید و پتانسیل قدرتمند و پنهان آن را آشکار میکند. پیاده روی فیزیولوژیکی ترین نوع فعالیت برای انسان است که بدن ما طی هزاران سال تکامل با آن سازگار شده است.
عکس: Pixabay
برخلاف بارهای ضربه ای، به مفاصل آسیب نمی رساند و به سیستم قلبی عروقی اضافه بار وارد نمی کند و به شما امکان می دهد به طور منظم و برای مدت طولانی ورزش کنید. این نظم است، و نه شدت قهرمانانه، که کلید بازسازی متابولیسم می شود.
بسیاری از مردم به اشتباه معتقدند که چربی سوزی تنها پس از نیم ساعت حرکت مداوم شروع می شود. در واقع بدن از همان دقیقه اول انرژی را از منابع موجود استفاده می کند.
ورزش های طولانی مدت با شدت کم، مانند پیاده روی، به تدریج نسبت ذخایر چربی مورد استفاده به عنوان سوخت را افزایش می دهد. راز این است که در طول یک پیاده روی آرام، بدن موفق می شود اکسیژن کافی را به عضلات لازم برای اکسیداسیون چربی ها برساند.
در حین ورزش با شدت بالا، زمانی که تنفس دشوار می شود، اکسیژن کافی وجود ندارد و عمدتاً از کربوهیدرات ها استفاده می شود. آتش آهسته گاهی بیشتر از یک فلاش روشن اما کوتاه می سوزاند.
پیاده روی منظم شبکه مویرگی عضلات را تمرین می دهد و میکروسیرکولاسیون و تحویل مواد مغذی را بهبود می بخشد. این بدان معنی است که بدن شما به طور کلی به یک ماشین پردازش انرژی کارآمدتر تبدیل می شود.
متابولیسم یک انتزاع نیست، بلکه مجموعه ای از هزاران فرآیند کوچک است. پیاده روی یک اثر ضد استرس منحصر به فرد دارد.
حرکات موزون و مراقبه همراه با فرصت بیرون بودن، سطح کورتیزول را کاهش می دهد، هورمونی که مستقیماً به تجمع چربی شکمی کمک می کند. شما نه تنها کالری می سوزانید، بلکه یکی از دلایل اصلی ذخیره آنها را نیز از بین می برید.
جالب اینجاست که پیاده روی بعد از صرف غذا یک مراسم با ارزش است. فعالیت بدنی سبک به تثبیت سطح قند خون و بهبود حساسیت سلولی به انسولین کمک می کند.
بنابراین، از افزایش ناگهانی انسولین جلوگیری می کنید، که به بدن دستور می دهد انرژی اضافی را در ذخیره ذخیره کند. برای اینکه راه رفتن را صرفاً یک فعالیت پسزمینه نباشد، ارزش افزودن عنصر تمرکز حواس را دارد.
شما می توانید به اصطلاح “راه رفتن آگاهانه” را تمرین کنید، با تمرکز روی هر مرحله، احساس تماس پا با زمین و کار عضلات. این امر روتین را به یک تمرین ذهن آگاهی تبدیل می کند که هم برای بدن و هم برای ذهن مفید است.
فعالیت های خانگی را دست کم نگیرید. امتناع از آسانسور به نفع پله ها، پارک ماشین دور از ورودی، پیاده روی به سمت مترو به جای اتوبوس – همه اینها به تصویر کلی می افزاید.
هر انتخاب یک پیروزی کوچک برای متابولیسم بر رکود است. برای کسانی که ساختار بیشتری می خواهند، می توان از یک روش ساده استفاده کرد: با 10 دقیقه پیاده روی با سرعت راحت شروع کنید و هر روز 5 دقیقه به آن اضافه کنید.
شما می توانید به تدریج سرعت را افزایش دهید و سرعت را به 120-130 قدم در دقیقه برسانید که به عنوان پیاده روی سریع در نظر گرفته می شود. با کمی راه برو نمی تونم، در سربالایی یا روی زمین ناهموار، کارایی آن را به طور چشمگیری افزایش می دهد.
عضلات سختتر کار میکنند، ضربان قلب افزایش مییابد و کالری بیشتری سوزانده میشود. طبیعت یک باشگاه ورزشی کامل و رایگان را فراهم می کند.
راه رفتن با میله (اسکاندیناوی) تا 90 درصد از عضلات بدن از جمله کمربند بالای شانه را استفاده می کند. این کار پیاده روی شما را به یک تمرین استقامتی کامل تبدیل می کند و در عین حال روی مفاصل خود آرام می ماند. موجودی حداقل است، اما منافع حداکثر است.
مزیت اصلی پیاده روی آن است پایداری، یعنی توانایی تبدیل شدن به بخشی از زندگی برای همیشه و نه برای یک دوره “خشک شدن” یا آماده شدن برای تعطیلات. باعث رد نمی شود، به تجهیزات خاصی نیاز ندارد و در هر سنی موجود است.
این داستان در مورد نتایج سریع نیست، بلکه در مورد بهبود آهسته اما غیرقابل برگشت در کیفیت زندگی است. حرکت زندگی است، نه آمادگی برای آن.
همچنین بخوانید
- چه مقدار کالری را باید نادیده بگیرید: چرا اعداد در آشپزخانه چیز اصلی نیستند
- سرخ کنید تا ترد شود: چگونه یک کرانچ خوشمزه تهدید را پنهان می کند
