یک دوره جادویی در زندگی یک توله سگ وجود دارد – از حدود 3 تا 14 هفته، زمانی که مغز او پلاستیکی ترین است و به چیزهای جدید باز است.
به گزارش خبرنگار HERE NEWS، در این زمان، هر چیزی که او با آن روبرو می شود – مردم، صداها، سطوح، حیوانات دیگر – در تصویر او از جهان به عنوان “عادی و امن” گنجانده می شود.
از دست دادن این دوره مانند آموزش ندادن صحبت کردن به کودک است: رسیدن به زمان بعدی فوق العاده دشوار و اغلب غیرممکن خواهد بود. اجتماعی شدن فقط به معنای “معرفی سگ های دیگر” نیست، بلکه گسترش عمدی اما دقیق مرزهای جهان او است.
عکس: اینجا نیوز
اگر یک توله سگ تا 4 ماه بچه ندیده باشد، در بزرگسالی کودک با حرکات ناگهانی و صدای بلند خود می تواند منبع وحشت یا پرخاشگری شود. او صدای جاروبرقی یا صدای تراموا را نشنید – این صداها برای همیشه ترسناک و سیگنال های خطر غیرقابل توضیح برای او باقی خواهند ماند.
ناآشنا ترسناک می شود و ترس در سگ اغلب خود را به صورت تهاجم دفاعی نشان می دهد. بسیاری از مردم فکر می کنند که اجتماعی شدن واکسیناسیون در برابر ترس است. این در واقع یک واکسیناسیون در برابر نادانی است که ابزار ارزیابی موقعیت ها را به سگ می دهد.
یک سگ اجتماعی، با شنیدن صدای بلند، بیشتر محتاط است و به دنبال یک اشاره به صاحبش نگاه می کند، نه اینکه دچار هیستریک شود. او تجربهای در خاطرهاش دارد: دنیا متنوع است، اما در کل اگر درست رفتار کنم امن است.
روی دیگر سکه اجتماعی شدن نادرست است، زمانی که توله سگ به سادگی در میان جمعیتی پر سر و صدا بیرون آورده می شود، جایی که او ترسیده است. چنین تجربه منفی می تواند آسیب بیشتری نسبت به فقدان آن ایجاد کند و ارتباط “مردم/سگ = استرس و تهدید” را در روان تقویت کند.
هدف، بارگذاری بیش از حد نیست، بلکه معرفی مثبت هر چه بیشتر پدیده ها با سرعتی راحت برای توله سگ است. جامعه پذیری ایده آل مانند ساختن یک مجموعه است.
امروز توله سگ صدای آرام رادیو را به عنوان بخشی از “خزانه تجربه” خود دریافت می کند، فردا مردی با عینک و کلاه را می بیند، پس فردا با ماشین به پارکی آرام می رود. هر تجربه جدید باید کوچک، کنترل شده و با تقویت مثبت پایان یابد – بازی، رفتار، محبت.
با مشاهده واکنش، ما خودمان یاد می گیریم که بفهمیم چه چیزی برای توله سگ ما زیاد است و چه چیزی درست است. بهترین شاخص اجتماعی شدن موفق تعداد کیلومترهای پیموده شده یا سگ های انجام شده نیست، بلکه وضعیت عمومی توله سگ است.
او کنجکاو است، اما مغرور نیست. محتاط، اما نه ترسو؛ می داند چگونه پس از هیجان آرام شود. او در هر نفس بادی تهدیدی نمی بیند، زیرا دنیایش پهن و روشن است.
من دو سگ از یک بستر را دیدهام که در نهایت به خانوادههای متفاوتی میرسند. یکی از جامعه پذیری متفکرانه گذشت، دیگری در انزوا در کشور بزرگ شد.
با ملاقات در یک و نیم سالگی، اولی آرام و دوستانه بود، دومی از دنیایی که برای او تازگی داشت ترسیده و تلخ بود. تفاوت فاحش و دردناک بود.
این نمونه بارز این است که چگونه یک پنجره فرصت کوبیده، بقیه زندگی شما را تغییر می دهد. دوره بحرانی اجتماعی شدن در حال بسته شدن است، اما این بدان معنا نیست که نمی توان چیزی به سگ بالغ آموزش داد.
ممکن است، اما شبیه به یادگیری یک زبان خارجی در بزرگسالی خواهد بود: با لهجه، با تلاش زیاد، و هرگز به اندازه گفتار مادری شما طبیعی نخواهد بود. زمانی که در تولهگی سپری میشود سودآورترین سرمایهگذاری در آیندهای آرام و شاد برای چندین سال است.
همچنین بخوانید
- نحوه انتخاب غذا بدون نگاه کردن به برچسب قیمت: الگوریتمی برای انتخاب منطقی و نه احساسی
- چرا یک گربه پیشانی خود را در شما فرو می کند: زبان محرمانه لمس که ما نمی شنویم
